Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων ανέπτυξε το πιο λεπτομερές πανόραμα του κοντινότερου σπειροειδούς γαλαξία μας, της Ανδρομέδας (M31), χρησιμοποιώντας δεδομένα που συνέλεξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Εκτείνεται σε περισσότερα από 200 εκατομμύρια αστέρια, επιτρέποντάς τους να δουν τη δομή του γαλαξία με μια ακρίβεια που είναι ανέφικτη από άλλα όργανα. Η εργασία δημοσιεύεται στο περιοδικό The Astrophysical Journal (AstroJournal).
Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας απέχει 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Ο δίσκος του, με κλίση προς το οριζόντιο σε γωνία 77 μοιρών, αντιπροσωπεύεται στην εικόνα από ένα μωσαϊκό με περισσότερα από 600 οπτικά πεδία. Η τελική εικόνα αποτελείται από 2,5 δισεκατομμύρια εικονοστοιχεία.
Το μεγαλύτερο μέρος των δεδομένων συλλέχθηκε στο πλαίσιο δύο προγραμμάτων: PHAT (Panchromatic Hubble Andromeda Treasury), το οποίο ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, και το πρόσφατο PHAST (Panchromatic Hubble Andromeda Southern Treasury). Μελέτησαν τόσο το βόρειο όσο και το νότιο τμήμα του δίσκου του γαλαξία, αποκαλύπτοντας περισσότερα από 100 εκατομμύρια αστέρια στη νότια περιοχή, η οποία είναι μοναδική ως προς τη δομή της.
Οι αναλύσεις των αστρικών σμηνών έχουν δείξει ότι η Ανδρομέδα έχει υποστεί μεγάλες συγκρούσεις με άλλους γαλαξίες. Ένας από τους υποτιθέμενους “ενόχους” είναι ο σύντροφός της, ο συμπαγής γαλαξίας Μ32, ο οποίος μπορεί να είναι ο πυρήνας ενός καταρρεύσαντος σπειροειδούς γαλαξία. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις ευνόησαν τον ενεργό σχηματισμό αστέρων, ο οποίος στη συνέχεια επιβραδύνθηκε απότομα.
“Ο γαλαξίας της Ανδρομέδας είναι σαν ένα “κοσμικό ατύχημα”. Η ιστορία του σχηματισμού των άστρων και των αλληλεπιδράσεών του είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του Γαλαξία μας”, σημειώνει ο Daniel Weiss του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.
Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν θα βοηθήσουν στη βελτίωση των μοντέλων εξέλιξης του Γαλαξία της Ανδρομέδας και θα αποτελέσουν τη βάση για μελλοντικές μελέτες με τη χρήση των τηλεσκοπίων James Webb και Nancy Grace Roman. Τα τελευταία θα είναι σε θέση να καταγράψουν περιοχές που ισοδυναμούν με 100 εικόνες του Hubble, επιτρέποντας την περαιτέρω μελέτη του γαλαξία με ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια.
Προηγουμένως, οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα αντικείμενο που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.